Een Droom Ontwaakt: Mijn Avontuurlijke Reis – Deel 1
Een Droom Ontwaakt
Het was ergens aan het einde van mijn Bachelor in 2017, toen een oud-studiegenoot aan me vroeg: ‘Charlot, wat zou je eigenlijk graag willen doen?’. ‘Iets met media, cultuur, talen en mensen’, antwoordde ik. Hierna pauzeerde ik even, om vervolgens toch door te gaan: ‘Het liefst zou ik eigenlijk een soort van mediaplatform willen opzetten, waarin ik onafhankelijk als een avontuurlijk onderzoekspoppetje de wereld verken, mensen bevraag en waarin ik dingen die mensen zich afvragen kan uitzoeken’. Inmiddels, zes jaar later, voel ik eindelijk de rust, ruimte en vooral kracht om woorden bij de daad te voegen.
De laatste jaren was er stiekem altijd wel een stemmetje in mijn hoofd, die zei: ‘Wat gaan je ouders en familie van dit idee vinden? Of de mensen uit je dorp? De ouderejaars uit je dispuut of de mensen uit je studentenvereniging? ‘Waarschijnlijk vinden ze dit maar raar!’, dacht ik..
De Zoektocht Van Een Onzeker Meisje
Van jongs af aan heb ik altijd een bepaald gevoel gehad dat ik de dingen graag een tikkie anders wilde aanpakken dan normaal. Ik weet nog zo goed, hoe ik als kind op de boerderij ooit in een blauwe overal rondliep en herhaaldelijk tegen mezelf zei, als een soort van mantra: ‘Ik wil geen normaal saai leven’. Ik heb geen idee waar deze gedachte als kind vandaan kwam, maar ik droomde weg bij het idee om in de media- en entertainment sector te werken en te wonen in Amsterdam. Om dit te bereiken legde ik de lat voor mezelf altijd graag hoog en dat begon al op de middelbare school. Waar mijn ouders in groep 8 dachten: ‘Oh, dat wordt vast mavo/havo’. Wees mijn cito-score een score aan van 544. Op één punt na, kon ik naar het TTO. Uiteindelijk volgde ik havo/vwo, waar ik van mezelf nogal streberig het vwo moest halen. ‘Waarom voor makkelijk kiezen als het ook moeilijker kan en ik daar meer van leer?’ Daarom koos ik bovenop mijn verplichte vakken voor extra Muziek en Duits. Ik hield van zingen en talen vond ik fantastisch! ‘‘Scheikunde en M&O; wat moet ik daar nu later aan hebben?! Ik wil gewoon met zo veel mogelijk mensen kunnen lullen en op avontuur gaan.’’, dacht ik. Inmiddels is dit – geloof ik – aardig gelukt. Toch was ik tot mijn zeventiende nog een redelijk onzeker, timide meisje. De middelbare school vond ik tot die tijd ook helemaal niet leuk. Het voelde meer als een manier om uit te zoeken hoe ik dat ‘anders zijn’ het beste kon uitdragen, zonder echt gelijk een buitenbeentje te zijn. En al die groepjes: ‘de populaire’ vs ‘de onpopulaire’. Ik vond dat maar irritant en ik zat bij geen van beide. Ik wilde namelijk met iedereen door één deur kunnen. Ook had ik niet vanaf de basisschool een vaste groep vriendinnen, wat ook een zoektocht was, maar ik vanaf m’n 17e vond. Verder probeerde ik me altijd wat terughoudend op te stellen, maar tot overmaat van ramp werd bij de lokale korfbalclub mijn hoofd op een teamfoto in het kleedlokaal doorgekrast (ik vermoed uit jaloezie). En dus hield ik het bij de lokale korfbalclub snel voor gezien, want ik had geen zin in gedoe. Maar goed, ergens ben ik dankbaar: ‘What doesn’t kill you, makes you stronger’, toch?! Ik geloof dat ik me tot het einde van de middelbare school enkel ‘anders’ durfde uit te dragen door middel van mijn kleding, waar ik de bijnaam ‘fancy pants’ aan te danken heb. Aparte broeken vind ik nog steeds fantastisch om te dragen, dus wellicht doe ik ooit nog wat met deze naam (dank voor de inspiratie!). Dat anders willen zijn heb ik dus nooit gevoeld vanuit rebelsheid, maar omdat dat voor mij het meest logisch voelde. Dat is nu eenmaal de missie die ik heb ontvangen en ik weet dat deze me in staat stelt om met veel mensen heel makkelijk te connecten. Nu besef ik me dit en weet ik dat ik hiervan de vruchten moet plukken.
De Liefde voor Taal en Culturen: Het Spaanse Avontuur en Mijn Spaanse God
Op de middelbare school stuurden mijn ouders me naar Engeland toe voor een tweeweekse taalcursus om mijn Engels bij te spijkeren; een fantastisch idee! Eenmaal gearriveerd in mijn klas met daarin o.a. Turken, Russen, Venezolanen en Spanjaarden bleek mijn Engels zo slecht nog niet. Ook opende dit echt mijn ogen, ik verwonderde me over alle verschillende mensen en hun verschillende culturen. Ook viel ik als 16-jarige uk daar als een blok voor een acht jaar oudere Spaanse legerofficier. Toen ik terug thuis was, wilde ik Spaans leren en hem zo snel mogelijk terug opzoeken. Ik vond het toen heel gek, maar natuurlijk mocht ik van mijn ouders niet op mijn zestiende alleen naar Spanje toe. ‘‘Ben je helemaal betoeterd?’’, klonk het. Het heeft drie jaar langer geduurd, voordat ik dit plan kon uitvoeren. Helaas, had ik mezelf dermate hard uitgedaagd met al mijn extra vakken dat ik op 0,1 zakte voor het vwo. Er volgde een jaartje Vavo op het ROC in Tilburg. Na dit extra tussenjaar koos ik voor de opleiding Communicatie- en Informatiewetenschappen in Nijmegen, waar ik -verrassing- Spaans koos als taal om me in te specialiseren. Het leek me stiekem wel een puik plan als ik mijn Spaanse God kon opzoeken en Spaans kon oefenen met hem. Ik keek ontzettend uit om op kamers te gaan, want dan kon ik eindelijk doen waar ik zin in had. En dus was ik nog maar net als vers studentje in Nijmegen geïnstalleerd of ik had de hele reis naar Spanje uitgeplozen en geboekt. Voor ik het wist stond ik ineens in Ronda naast m’n Spaanse legerofficier in zijn legerkazerne, waar de Spaanse spreuken en vlaggen me om de oren vlogen. Enfin, dat avontuurlijke heeft er dus altijd wel al ingezeten en ik ben iemand die veel dingen wil beleven. Zodoende werd ik een jaar later ook lid van studentenvereniging Carolus Magnus en Meisjesdispuut F.I.E.R.A. Hoewel mijn studentenleven zich vanaf toen hoofdzakelijk in Nijmegen afspeelde, wist ik dat ik zo snel mogelijk naar de Randstad moest. Dáár zitten de mensen en mediabedrijven waar ik eigenlijk moest zijn!